eitje tikken met de orang oetangs?

Dit jaar geen eitje tikken met de Pasen voor mij… Alhoewel: met de kids op school hebben we nog wel eitje getikt.
Maar met de Paasdagen zelf waren de eieren ver te zoeken… ik kon ze niet vinden in de jungle van Borneo. Maar laat ik bij het begin beginnen…
Donderdag 9 april waren de verkiezingen in Indonesie. Dit werd uitgeroepen tot een nationale vrije dag, waar Renske en ik erg blij mee waren. Zo konden we op donderdag met de bus op pad naar Semarang. In Semerang aangekomen werden we naar ons idee enorm afgezet door een taxi chauffeur. We besloten het eens serieus op te pakken en namen contact op met de taxicentrale waarvoor hij werkte. Ondertussen werd de chauffeur natuurlijk bozer en bozer. Tot hij mijn tas uit Renske’s handen weg probeerde te rukken. En vervolgens z’n knokkels al even ging kraken om ons een rechtse te gaan geven. Oepsss…toen toch maar snel betaald en er vandoor gegaan. Om vervolgens echt een klacht in te dienen. Al het gedoe was ook nog eens voor niks, want het ranzige hotelletje (wel heel goedkoop..haha) waar we waren afgezet zat vol.
Daarna maar weer opnieuw in een taxi (in de hoop dat we voorgaande chauffeur nooit meer zouden tegenkomen) naar een ander hotel. Nu kwamen we uit in een villawijk in Semarang. Ons hotel bleek een oud koloniaal pand te zijn. Heel erg mooi! Net als ooit in Surabaya, was ook dit hotel prachtig van de buitenkant en krakkemikkig van binnen. Jammer hoor, dat zulke mooie gebouwen zo verslonzen. Maar wat stond er op de menukaart in het bijbehorende restaurantje??? Kaasfondue! Heerlijk!!!
De volgende dag vlogen we door naar Pangalan Bun op Borneo. Op het vliegveld bedachten we ons dat het misschien toch wel handig was om van te voren al een jungletocht te regelen voor op Borneo. En ja hoor, lang leve de Indonesische flexibiliteit…een uur later werden we op Borneo door onze ‘gids’ van het vliegveld gehaald. Helaas bleken alle klotoks (kleine houten bootjes) al uitgevaren of kapot te zijn. Maar de volgende dag om 8 uur zouden we kunnen vertrekken. Een nachtje in Kumai doorgebracht, deprimerend klein havenplaatsje, waar we enorm veel (ongewenste) aandacht kregen. Opgelucht stapten we de volgende dag op onze klotok. Met de gids (Jenny), de kapitein en een hulpje gingen we voor 4 dagen en nachten de rivier op.
En dat was geweldig!
Eerst vaarden we door troebel water veroorzaakt door de mijnen, het gouddelven (nee, wij hebben niks gevonden), daarna veranderde het geleidelijk in heel helder bruin water (klinkt wat dubbel, maar denk maar aan thee). Langs de rivierkant alleen maar jungle.
Wat was ik blij toen ik de eerste ‘chimpansee’ zag. Foutje, nog een beetje Oeganda in m’n hoofd. Dus riep ik, toen ik een orang oetang in een boom ontdekte, naar de kapitein: “een chimpansee!”
Daar heeft onze zwijgzame kapitein de hele reis nog plezier om gehad. Hij vroeg mij steeds: “ en nog chimpansees gezien?”
Nee, die hebben we dus niet gezien, maar wel heel veel orang oetangs, makaken, gibbons, neusapen en zelfs wilde zwijnen.
We stopten bij verschillende rehabilitatiestations, hier worden ex-gevangen orang oetangs voorbereid op terugkeer in de jungle. Daarnaast worden een aantal families bijgevoed, zodat ze niet de rijstvelden van de boeren plunderen. Waarschijnlijk ook omdat het een leuke toeristentrekker is, maar dat klinkt niet zo verantwoord.
Onze gids was erg schattig. Z’n hobby’s waren: boom klimmen en in de rivier zwemmen.Wat een heerlijk bestaan!
Hij wist elke aap, boom, insect enzovoort, enzovoort bij naam. We moesten wel onze oren spitsen om hem goed te verstaan. Alle f’s en v’s veranderen in een p en de l in een d.
Dus zo hebben wij heel veel ‘peedings’ gezien (leuk woordraadseltje toch?), we gingen varen over de ‘ripper’ en we hebben ook nog een ‘pillage’ bezocht en daarnaast weten we nu alles over zijn ‘pamily’. Het ergste is dat je het na een paar dagen ook nog gaat overnemen…
De ‘peedings’ waren een beetje een toeristenattractie, zo rustig als het op de rivier was, zo druk was het bij de feedings. Stonden we daar met 25 toeristen te kijken hoe de orang utangs eten kregen. Maar het was wel heel leuk om met z’n drieën bij de stations rond te wandelen. Daar kwamen we kleine Thomas van 7 jaar tegen en ook z’n grote broer Tom van 17 jaar. Erg originele namen voor twee broers trouwens. Maar kijk voor de grap eens wat tijd met een mannelijke orang oetang doet. Ze worden er niet mooier op met de jaren, wel indrukwekkender.
Het zijn nog hele slimme dieren ook. Het hokje waar de bananen liggen was al meerdere keren opengebroken. De sleutel van het hokje was ook al vaak even meegenomen door een Orang Oetang om de deur te openen. Toen wij er waren was de sleutel ook weer verdwenen en zagen we ‘m even later in één van de vele sleutelgaten (vervangen ze steeds om het de apen moeilijk te maken) zitten. Een gefrustreerde aap begon ook al de dakpannen van het hokje af te slopen.
De moeders met kleine baby’s waren heel leuk om te observeren. Wat een lieve kleine koppies met een wilde bos haar.
Na een aantal wandelingen door de jungle zagen onze benen er iets minder charmant uit (niet dat ze dat anders wel zijn), vol met muggenbulten en bloedvlekken van bloedzuigers. Nu maar hopen dat de malariakuur werkt.
‘s Nachts sliepen we onder een klamboe op het bovendek en konden we genieten van de sterrenhemel en de vele vuurvliegjes.
Na 4 heerlijke dagen op de rivier kwamen we weer aan in de bewoonde wereld en hadden we dus ook weer bereik met onze mobieltjes. En wat bleek? Het vliegtuig waarmee we terug zouden vliegen naar Java was kapot. De eerst beschikbare terugvlucht zou aanstaande dinsdag zijn, oftewel: er is geen les, want juf zit nog op Borneo.
Hmmm… uiteindelijk hebben we maar besloten om de ferry naar Surabaya te nemen (slecht 22 uur varen) en vanaf Surabaya de trein naar Yogya (nog maar 6 uurtjes).
En zo kwamen wij moe (nee hoor, want we hebben 11 uren liggen slapen op de ferry) maar voldaan weer terug in Yogya na een super leuke vakantie!