Over onbegaanbare wegen...

Op een tengal Merah, oftewel ‘ een rode dag’ (is een vrije dag) een berichtje van een rood verbrande Rianne.
Als iemand mij een maand geleden had verteld dat ik nog eens voor m’n plezier ritjes zou maken op de brommer door het hectische verkeer van Yogya, dan zou ik dat heel ongeloofwaardig hebben gevonden.
Maar vandaag op mijn zonnige vrije dag ben ik zowaar gaan ‘toeren’ op de brommer.
Hierbij was ik even vergeten dat bijna alle inwoners van Yogya vrij hebben vandaag en dat het dus wel eens extra druk zou kunnen zijn op de weg. Zo reed er een treintje voor kinderen, duizenden brommertjes, becaks, paardenkoetsjes, busjes, auto’s en het is echt waar: er liepen ook nog 4 olifanten over de driebaansweg…en daar tussendoor manoeuvreerde ik als een ware heldin (zo voelde ik me) op m’n brommertje.
Mijn doel was een tempeltje op een berg. De restanten van het tempeltje waren verdwenen onder een berg gras. Het smalle glibberige bergpaadje ernaar toe maakte dat ik me nog heldhaftiger voelde op de brommer. Maar wat het echt de moeite waard maakte, was het oude dametje die op de berghelling woonde samen met haar geiten. Zij vond het reuzelvermakelijk om te zien hoe ik in slakkentempo de berg opreed.
Ik zou het liefst de hele dag met haar voor haar huisje hebben gezeten. Fijn ‘keuvelen’ al zou ik er de helft niet van verstaan door haar pruimtabak en mijn gebrek aan kennis van de Javaanse taal.
De ‘oudjes’ (respectvol bedoeld) hier (en overal ter wereld) zijn zo mooi en fotogeniek met hun getekende gezichten en de wijsheid en rust die ze uitstralen.
Vandaar dat ze in m’n fotorapportage bij dit verhaal een grote plaats innemen.
Twee weken geleden ben ik met Jessica, Nederlands meisje die hier co-schappen liep, een weekendje op pad geweest.
We gingen op ‘countrytour’ en aangezien we de eersten waren die dit toertje maakten kregen we spontaan de helft korting. De reisleider bleek zeer zenuwachtig te zijn voor zijn eerste tour. Nergens voor nodig, want het was erg leuk. Eerst reden we naar een bergpass vanwaar we uitzicht zouden hebben op twee bergen en de vulkaan. Helaas zagen we eerst alleen maar een grijze lucht, want de regen kwam met bakken uit de hemel. Maar nadat we het museum en een film over de uitbarsting van de Merapi hadden bekeken, werden we buiten verrast met prachtige uitzichten. Waarna het al snel weer dichttrok. Bijna magisch dat die indrukwekkende vulkaan dan ineens in het niets (de wolken) verdwijnt.
Daarna hebben we heel mooi gewandeld door de sawa’s (rijstterrassen). Zo groen dat het bijna onvoorstelbaar is! Het eindpunt van de wandeling was een mooie waterval.
Aan het eind van de dag kwamen we uit in het dorpje waar de jongeman (onze gids) zijn moeder woonde. Dat bleek onze overnachtingplaats te zijn.
Voordat we hongerig aan tafel konden gaan bleken we nog een bad te gaan nemen in een bron. Dus Jessica en ik bij de gids in de auto, onderweg stapte er nog een neef van hem in. En daar gingen we in het donker, door de bamboebossen op pad naar een warm waterbron. Ik was spontaan blij dat ik voor de zekerheid alle gegevens van het toertje bij Rachel had achtergelaten…
De warm waterbron bleek honderden jaren oud te zijn, midden tussen de oeroude bomen. Geen elektriciteit te bekennen, maar gelukkig hadden neef en gids kaarsen meegenomen die ze rond de bron konden zetten. En vervolgens zwommen zij braaf aan ‘hun’ kant van het bad en wij aan onze kant bij kaarslicht. Het had zo romantisch kunnen zijn… haha..
Weer veilig thuis gekomen bleek er een heerlijke maaltijd voor ons klaar te staan. Daarna kregen we nog een massage van de buurvrouw. En kwamen we tot de volgende conclusie: Europese massages zijn ontspannen tijdens de massage en bij echte Javaanse massages komt de ontspanning pas na de massage. Pfffff…
Na alle indrukken konden we heerlijk slapen…ik droomde over de groene rijstvelden en Jessica lag fijn te slapen onder het meer dan levensgrote portret van onze reisleider (zie:foto).
De volgende dag hebben we op een dorpsfeest alle familieleden van de gids ontmoet. En zijn we zo vol gestopt met hapjes dat we de eerste uren geen eten meer konden ruiken/ zien. Ik kon me met mijn nieuwe camera heerlijk uitleven op ‘portretten’ maken van alle karakteristieke dorpsbewoners, aangezien wij ook de hele tijd gefotografeerd werden.
Ik voeg ook nog een paar foto’s toe van een fietstochtje wat ik met Jessica heb gemaakt.
Deze sportieve activiteit hebben we vanuit ons huis gedaan. De omgeving (‘ onze achtertuin’, zei zij trots) doet me erg aan Limburg denken, maar dan de exotische variant. Oftewel: de berg oplopen met de fiets en dan heel hard naar beneden rijden. Onderweg kwamen we een piepklein snoezig en ‘schurftig’ katje tegen. Hij zag er zo mager en hongerig uit dat we ‘m niet konden laten zitten. Dus kat in de fietsmand, waar hij natuurlijk meteen uit klauterde. Uiteindelijk had ik een piepklein krijsend katje in m’n tas. Thuisgekomen bleek hij zo aanhankelijk te zijn dat zelfs Rachel, geen kattenliefhebber, meteen wegsmolt. Hij mocht blijven! Maar helaas… nadat ik met hem naar de dierenarts was geweest voor een check up en ‘schurft’ behandeling + prikje…. verdween onze Tommie weer.
Dus nu moeten we maar weer genieten van onze andere ‘huis’dieren…Rico de Rat (en al zijn vrienden), Mickey de Muis (+ broers en zussen) en Lars de Gecko (met zijn nageslacht).