Ticket to the tropics!

Ticket to the tropics…

Waarschuwing: dit bericht bevat beelden die wel eens tot gevolg kunnen hebben dat er massaal tickets ‘to the tropics’ geboekt gaan worden!
Ooit heb ik als een echte Gerard Joling-fan (ja, ik schaam me) -met m’n toen nog korte haren- dit lied geplaybackt… deze vakantie heb ik écht het tropengevoel gehad.
Begin oktober eindigde de Ramadan. Idul Fitri is voor de moslims wat Kerst voor de christenen is… een belangrijk feest dus!
Daarom hadden we twee weken schoolvakantie. Op vrijdag 26 september ben ik Rachel en Laura achterna gevlogen naar Bali. Daar hebben we onze avond ingewijd met een erg gezellig avondje stappen.
De volgende dag heb ik mijn nichtje, Janneke, van het vliegveld opgehaald. Zij kon mooi haar jetlag (en wij ons tekort aan nachtrust) bijslapen op het strand. Na een paar daagjes Kuta zijn we naar de paradijselijke Gili’s afgereisd. Deze eilandjes liggen vlakbij Lombok. Dus eerst 2 uur in de auto naar Padangbai, daar 2 uur wachten op het vertrek van de veerboot naar Lombok, deze deed er 4 à 5 uur over om bij Lombok aan te komen, vanaf daar weer 1 ½ uur in een busje naar de volgende haven en toen nog een half uurtje in een klein bootje over de hoge golven naar Gili Meno. Een lange reis…maar dan ben je op een piepklein eilandje met spierwitte koraalstranden, helderblauw water waar je de gekleurde visjes zo onder je door ziet zwemmen, palmbomen…kortom: paradijselijk! Oh ja, niet onbelangrijk: op Gili Meno is geen verkeer! Het enige vervoersmiddel is de ‘benenwagen’ (je eigen) of de ‘paardenwagen’(maar als je zo’n klein paardje door het zand ziet ploeteren ga je liever lopen).
We sliepen in kleine houten huisjes op het strand. ’s Morgens stapte je zo vanaf je veranda het strand op. Een week lang hebben we alleen maar geluierd, gelezen, gezond, gebabbeld, gewandeld, gegeten en in het water gedobberd! Het zeewater was zo zout dat je moeiteloos bleef drijven.
Op de boot naar Gili Meno hadden we Joke en Rob uit Nederland ontmoet. Een gepensioneerd ‘leraar’echtpaar. Erg leuke, lieve en inspirerende mensen. We werden er steeds weer blij van als we hen tegenkwamen op Gili Meno…en aangezien het zo’n klein eilandje was (in 1 ½ uur kon je het eiland rondlopen) kwamen we hen dagelijks tegen. Rob –met z’n lange wapperende baard- zagen we vaak al van verre vanaf het strand aankomen. Wij, ‘jongedames’ waren het er gezamenlijk over eens: als je zo samen oud kan worden (en nog de hele wereld rondreist) daar tekenen wij voor!
Samen met Rob en Joke en de turtle-man van het eiland (mannetje met een eigen zeeschildpadden opvang) zijn we nog een ochtend gaan snorkelen. De onderwaterwereld was weer betoverend, met veel mooi koraal, gekleurde visjes en zeeschildpadden!
Na een week ultiem genieten hebben we de ‘lange’ reis naar Bali weer aanvaard…het vervoer waar we de heenreis nog erg over te spreken waren was nu wat minder goed geregeld. Oftewel uren wachten en onderhandelen…maar uiteindelijk kwamen we weer op Bali terecht.
Daar gingen Laura en Rachel door naar Kuta en Janneke en ik naar het groene Ubud.
In Ubud bleek het net het einde van een bidweek te zijn (dit is 2x per jaar), dus we vielen met onze neus in de boter met een uitgebreide tempelprocessie!
Om de ‘Wiggers-wandel-traditie’ toch nog een beetje in ere te houden hebben we een mooie rijstveldwandeling gemaakt!
En daarna natuurlijk genoten van een overheerlijke Balinese massage!
En na zo’n vakantie kunnen we er natuurlijk weer helemaal tegen!!!
Ik wens m’n oud Pabo-genotes en onderwijsmensen en alle anderen die straks vrij hebben bij deze ook zo’n heerlijke herfstvakantie toe!
Veel liefs uit Yogya!
P.s: Het boek ‘Eten, bidden en beminnen’ al gelezen? Komen al deze plekken van Bali+Gili Meno ook in voor…aanrader!