Terug naar de rode rotsen....

Ha lieve allemaal! Hopelijk genieten jullie in Nederland ook lekker van de zon nu!
Ik ben inmiddels alweer drie weken aan het werk… na een heerlijke vakantie die begon op 20 juni…
Op deze laatste schooldag kwam er een goochelaarster uit Nederland voor de kinderen van de Taaltuin optreden… ook alle ouders keken vol verwondering mee naar deze magische voorstelling…waarbij zelfs tafeltjes gingen zweven.
Iets anders was ook gaan ´zweven´ namelijk mijn ticket naar Australië…
Vooraf was er al stress...want ik zou m’n paspoort niet op tijd terug kunnen krijgen van de immigratiedienst…maar door een boete te betalen op het vliegveld bleek ik toch het land uit te kunnen. Maar om het land uit te kunnen had ik m’n ticket nodig en waar had ik het neergelegd (in mijn ‘netjes’ georganiseerde kamer)???…nergens te vinden…
Met veel moeite een nieuw ticket laten uitdraaien (voornaam bleek als achternaam in de computer te staan, dus dat was lang zoeken)… Om m’n ticket bij het leegruimen van m’n kamer vervolgens tussen een laatje ingeklemd terug te vinden…
Tsja…volgens mij zijn vertrekstress en ik onafscheidelijk…
Maaaaar toen ik eenmaal via Bali naar Darwin vloog werd ik zo relaxed als een ware ‘Ozzie.’
De eerste week heb ik wandelend en fietsend de kust van Darwin ontdekt, terwijl mijn nieuwe visum vlot geregeld werd bij het Indonesisch consult.
Daarna was het tijd om terug te keren naar de plaats waaraan ik acht jaar geleden m’n hart verloren heb…Alice Springs!
Met de Ghan heb ik de oude kamelenroute door de woestijn afgelegd…gelukkig hoefde ik geen maanden op een kameel te zitten, maar slechts 27 uur in de trein…
Maar gelukkig had ik gezellige mensen in de trein en waren de uitzichten op 2 meter hoge termietenheuvels en dichter naar Alice de rode aarde en rode rotsen supermooi!
In Alice Springs ben ik samen met een paar treingenoten teruggegaan naar het hostel waar ik ‘de vorige keer’ ook logeerde: ‘Alice Lodge’. Daar was in acht jaar tijd weinig veranderd. Eigenlijk gold dat voor heel Alice Springs… Ongelooflijk dat er niks, maar dan ook niks veranderd was…ik kon ‘blindelings’ de weg vinden.
Alleen de mensen van toen waren niet meer in Alice…maar gelukkig wel weer nieuwe leuke mensen.
De rotsen en het zand waren nog steeds even rood, de lucht nog steeds even blauw, de Ozies nog even relaxed en er waren zelfs nog meer kangaroes en wallaby’s dan ik me herinnerde.
Een bijzondere plek in ‘the dessert’…. Met bijzondere ‘festiviteiten’…zo kwamen we tijdens een fietstocht langs het Alice Springs Beannie festival… De aboriginalvrouwen uit de haken zogenaamde ‘beannies’…mutsjes voor de ijzig koude nachten in de woestijn. Voor dit festival komen vrouwen van verschillende tribes en beanie-fans vanover de wereld (of toevallig voorbijkomende backpackers..haha) naar Alice. De beannies die als mooiste waren uitverkoren waren compleet met gehaakte/gevilte kangaroes/ emu’s enz. erboven op. Heel bijzonder ; )
Een andere bijzondere festiviteit was de Alice Springs show… Iedereen in Alice heeft hiervoor een vrije dag… De mooiste cowboy laarzen komen te voorschijn, de hoeden worden afgestoft om vervolgens op het stoffige terrein weer net zo snel met het rode zand bedekt te worden. In schuren kun je de uitverkoren werkstukken bewonderen van de wedstrijd van de mooiste taart tot het lekkerste ontbijt (?), de grootst gekweekte pompoen tot de sappigste biefstuk. De laatste heb ik met plezier overgeslagen…
Tot mijn ‘schaamte’ moet ik toegeven dat ik toch even een kijkje heb genomen bij de
pig-races en nog erger ‘pig-diving’ (ja, echt: een varkentje wat een duik neemt in een zwembad) ….maar niet schrikken bij het zien van de foto’s: het beestje is wel weer uit het zwembadje geklauterd.
Toen ik op een dag mijn favoriete berg afklauterde na een mooie zonsondergang kwam er net een groep aboriginal naar boven geklommen met 24packs bier… Oeps, dacht ik… Maar zij bleken mijn gevoel voor deze speciale plek te delen en vertelden dat ze over me zouden waken. Nou da’s altijd een fijn gevoel toch? Dus met dat gevoel heb ik Alice weer verlaten…
Maar m’n vakantie was nog niet voorbij…want ik mocht het op Bali nog voortzetten met m’n zus en Corry! Dat was weer heerlijk!!! Uitgebreid bijgekletst, bijgebruind, gezwommen en heerlijk gegeten. Natuurlijk hebben we op Bali ook nog een paar erg mooie plaatsen bezocht!
En de groenste rijstterrassen gezien! Waar wij in onze ‘camouflage-outfit’ amper opvielen…
Het afscheid op Bali viel gelukkig nog niet heel zwaar, want een week later kwamen Anja en Corry naar Yogya. Erg leuk om met hun, tussen de lessen door, de stad verder te verkennen en ze de leuke plekjes te laten zien (en alle restaurantjes ‘uit te testen’).
Bij de Borobodur genoten we weer van de stilte en de mooie zonsondergang en zonsopgang…Erg bijzondere plek!
Op dit moment worden hier in Indonesië alle wegen en kampungs versierd, want morgen is het Onafhankelijkheidsdag…daarover de volgende keer meer!
Veel liefs uit Yogya!