Duizend traptreden lang zicht op de Himalaya...
Door: Rianne
Blijf op de hoogte en volg Rianne
13 December 2011 | Nepal, Pātan
Hoog tijd voor een update! Zelfs in het relaxte Nepal is het leven druk ;-) Afgelopen weken met Sinterklaas en in oktober vooral met vakantie vieren (het land verkennen).
Eerst was het Dasain vakantie in oktober. Dasain is het grootste feest in Nepal, niet voor de dieren echter. Overal zie je geiten op brommertjes vervoerd worden, jammerend omdat ze lijken te weten wat er gaat gebeuren. Ook mijn buren hadden een mooie witte geit op hun balkon staan, steeds als ik even op het balkon zat begon het beestje hartverscheurend te bléren. Met Dasain gaan alle Nepalezen naar hun familie, de Houwersen deden vanuit de Achterhoek mee aan deze Nepaleze traditie en kwamen gezellig naar mij toe! Tante Willemien en Christi zouden in het Summit hotel logeren en Janneke bij mij. Dus ik had geregeld dat ik met het Summit busje mee kon rijden naar het vliegveld om hun op te halen. Ze bleken niet de enig die in oktober naar Nepal kwamen. Het was enorm druk bij het vliegveld. En na twee uren op de uitkijk te hebben gestaan of ze de aankomsthal uitkwamen lopen, werd de meneer van het Summit toch wel een beetje onrustig. “Of ik wel zeker wist dat mijn familie was vertrokken vanuit Nederland.” Ja, dat leek me wel anders hadden ze wel gebeld… “Of ik dan niet even het vliegveld op kon lopen om te kijken of ze bij de bagageband stonden.” Ik dacht: ‘is hij helemaal maf?’ Maar onder lichte druk ging ik toch maar even de beveiliging vragen of ik langs alle beveiliging en bagagechecks even het vliegveld op mocht lopen. De meneer vond het wel wat vreemd, maar het mocht. Bij de bagageband was het een drukte van jewelste, maar geen familie te bekennen. De volgende beveiligingsman gevraagd of ik naar boven mocht om bij de visa balies te kijken of ze daar in de rij stonden. Ook deze man keek mij verdwaasd aan, maar wees mij vervolgens wel de weg. En zo kon ik m’n familie al begroeten terwijl ze nog niet eens hun visa van Nepal hadden. Ik kon dus zonder ook maar één keer gechequed te worden met mijn tas het hele vliegveld over wandelen. Heel bizar! Daarna weer terug naar de Summitman om hen gerust te stellen dat ze echt waren geland, maar dat we nog wel ‘even’ moesten wachten tot ze hun visa en bagage hadden.
De eerste paar dagen hebben we de Kathmandu vallei verkend; alle tempels, Patan en Bhaktapur. Daarna zijn we naar Pokhara gegaan. Ik vond het een beetje het ‘Bali’ van Nepal: heel mooi gelegen aan een meer met uitzicht op de Annapurnarange, heel veel restaurantjes, shopjes en hotelletjes. Vanuit hier hebben we de 5daagse Poonhilltrek gedaan. Als ik al nog niet verliefd was op het land ben ik het toen wel geworden! Supermooie uitzichten op de besneeuwde bergtoppen met af en toe de wapperende gebedsvlaggetjes ervoor. We hebben duizenden traptreden gezien en bewandeld, want de hele route bestond uit trapjes. Onderweg sliepen we in teahouses. De eerste avond hadden Janneke en ik nog voor de grap een fotorapportage gemaakt van onszelf met mutsjes op in slaapzak. Toen ik begin dit jaar aan mijn zus vertelde dat ik een vacature had gezien in Nepal reageerde zij jubelend: “oooohh, daar heb ik zo’n leuk filmpje van gezien met Chris Zegers. Dan loopt hij een tocht en slaapt hij met zo’n leuk mutsje op!” Jullie begrijpen dat ik dat filmpje meteen heb opgezocht op internet …) en inderdaad zie je een Chris Zegers die heel lyrisch doet over het ‘sfeervolle’ slaapkamertje, met witte wanden en een kaal peertje aan het plafond. Anyway: Janneke en ik dus voor de grap ook zo op de foto met onze mutsjes in ons sfeervolle kamertje. Om vervolgens de nacht erna (toen we nog wat hoger zaten) serieus onze mutsjes op te doen en ons in alle mogelijke kleding lagen te hullen…zoooo koud! Brrrrr… Omdat het zo koud was doken we ’s avonds vroeg ons bed in, maar niet voordat we een potje honderd-duizenden (dobbelspel) hadden gespeeld. Op één van de avonden waren wij, de jongedames, zo moe dat we meteen na het eten het bed in wilden duiken. Dat vond mijn tante te gortig, die zei: “we gaan eerst nog een spelletje doen. Ik ga niet om 20 uur slapen. Hoe laat is het nu?” “18.45 uur”, antwoorden wij braaf. “Oké, zei m’n tante, misschien ga ik wel om 20 uur slapen, maar niet om 19 uur.” :-)
Op dag drie moesten we er heeeel vroeg uit om voor zonsopgang op de top van Poonhill te staan. Een sprookjesachtig uitzicht op alle besneeuwde toppen was onze beloning!
Eerst was het Dasain vakantie in oktober. Dasain is het grootste feest in Nepal, niet voor de dieren echter. Overal zie je geiten op brommertjes vervoerd worden, jammerend omdat ze lijken te weten wat er gaat gebeuren. Ook mijn buren hadden een mooie witte geit op hun balkon staan, steeds als ik even op het balkon zat begon het beestje hartverscheurend te bléren. Met Dasain gaan alle Nepalezen naar hun familie, de Houwersen deden vanuit de Achterhoek mee aan deze Nepaleze traditie en kwamen gezellig naar mij toe! Tante Willemien en Christi zouden in het Summit hotel logeren en Janneke bij mij. Dus ik had geregeld dat ik met het Summit busje mee kon rijden naar het vliegveld om hun op te halen. Ze bleken niet de enig die in oktober naar Nepal kwamen. Het was enorm druk bij het vliegveld. En na twee uren op de uitkijk te hebben gestaan of ze de aankomsthal uitkwamen lopen, werd de meneer van het Summit toch wel een beetje onrustig. “Of ik wel zeker wist dat mijn familie was vertrokken vanuit Nederland.” Ja, dat leek me wel anders hadden ze wel gebeld… “Of ik dan niet even het vliegveld op kon lopen om te kijken of ze bij de bagageband stonden.” Ik dacht: ‘is hij helemaal maf?’ Maar onder lichte druk ging ik toch maar even de beveiliging vragen of ik langs alle beveiliging en bagagechecks even het vliegveld op mocht lopen. De meneer vond het wel wat vreemd, maar het mocht. Bij de bagageband was het een drukte van jewelste, maar geen familie te bekennen. De volgende beveiligingsman gevraagd of ik naar boven mocht om bij de visa balies te kijken of ze daar in de rij stonden. Ook deze man keek mij verdwaasd aan, maar wees mij vervolgens wel de weg. En zo kon ik m’n familie al begroeten terwijl ze nog niet eens hun visa van Nepal hadden. Ik kon dus zonder ook maar één keer gechequed te worden met mijn tas het hele vliegveld over wandelen. Heel bizar! Daarna weer terug naar de Summitman om hen gerust te stellen dat ze echt waren geland, maar dat we nog wel ‘even’ moesten wachten tot ze hun visa en bagage hadden.
De eerste paar dagen hebben we de Kathmandu vallei verkend; alle tempels, Patan en Bhaktapur. Daarna zijn we naar Pokhara gegaan. Ik vond het een beetje het ‘Bali’ van Nepal: heel mooi gelegen aan een meer met uitzicht op de Annapurnarange, heel veel restaurantjes, shopjes en hotelletjes. Vanuit hier hebben we de 5daagse Poonhilltrek gedaan. Als ik al nog niet verliefd was op het land ben ik het toen wel geworden! Supermooie uitzichten op de besneeuwde bergtoppen met af en toe de wapperende gebedsvlaggetjes ervoor. We hebben duizenden traptreden gezien en bewandeld, want de hele route bestond uit trapjes. Onderweg sliepen we in teahouses. De eerste avond hadden Janneke en ik nog voor de grap een fotorapportage gemaakt van onszelf met mutsjes op in slaapzak. Toen ik begin dit jaar aan mijn zus vertelde dat ik een vacature had gezien in Nepal reageerde zij jubelend: “oooohh, daar heb ik zo’n leuk filmpje van gezien met Chris Zegers. Dan loopt hij een tocht en slaapt hij met zo’n leuk mutsje op!” Jullie begrijpen dat ik dat filmpje meteen heb opgezocht op internet …) en inderdaad zie je een Chris Zegers die heel lyrisch doet over het ‘sfeervolle’ slaapkamertje, met witte wanden en een kaal peertje aan het plafond. Anyway: Janneke en ik dus voor de grap ook zo op de foto met onze mutsjes in ons sfeervolle kamertje. Om vervolgens de nacht erna (toen we nog wat hoger zaten) serieus onze mutsjes op te doen en ons in alle mogelijke kleding lagen te hullen…zoooo koud! Brrrrr… Omdat het zo koud was doken we ’s avonds vroeg ons bed in, maar niet voordat we een potje honderd-duizenden (dobbelspel) hadden gespeeld. Op één van de avonden waren wij, de jongedames, zo moe dat we meteen na het eten het bed in wilden duiken. Dat vond mijn tante te gortig, die zei: “we gaan eerst nog een spelletje doen. Ik ga niet om 20 uur slapen. Hoe laat is het nu?” “18.45 uur”, antwoorden wij braaf. “Oké, zei m’n tante, misschien ga ik wel om 20 uur slapen, maar niet om 19 uur.” :-)
Op dag drie moesten we er heeeel vroeg uit om voor zonsopgang op de top van Poonhill te staan. Een sprookjesachtig uitzicht op alle besneeuwde toppen was onze beloning!
-
13 December 2011 - 16:46
Steef:
Hej lieve rianne,
Fijn weer wat van je te horen! Ben super nieuwsgierig naar Nepal, zou graag eens komen kijken...!
Xx steef -
13 December 2011 - 16:53
Rianne Wiggers:
Ha Steef! Je bent van harte welkom! En het is echt een Yoga walhalla hier! :-) Ik kom eind december/januari even naar NL! Misschien kunnen wel wel 'even' bijkletsen? X
-
13 December 2011 - 20:23
Martin H.:
Hoi Rianne,
Ik kan het niet laten om je te complimenteren met je verhalen en je verhaaltrant. Schitterend!
Om dan van de foto's nog maar te zwijgen. Onze belangstelling zijn de landen Buthan, Tibet en Nepal. Maar wij genieten van je verslagen. Je schrijft niet over de school en daar maak ik uit op dat je vakantie viert met je Hollandse familie. Je komt over enige tijd even naar Nederland en dan heb je misschien tijd om wat meer te vertellen.
Wat een avonturen voor ben je, grandioos.
Martin -
13 December 2011 - 22:02
Marielle:
Gewoon maar een woord: wow!!!!!
-
14 December 2011 - 19:33
Mirjam:
Schattig hoor die mutsjes! Staat jullie goed! Prachtige foto's ook weer! Geniet maar van je avontuur en veel plezier binnenkort in NL. ik kijk uit naar je volgende blog! Liefs, Mirjam
-
15 December 2011 - 16:22
Tante Rian:
lieve rianne
je geweldigeleuke verslag gelezen
heb er weer erg van genoten
en wat een leuke fotos
anja deed een mail naar mij dat je over een poosje naar
hijs kwam en dat je mischien als de tijd het toeliet
met zijn 2even langs kwamen
ik hoor het wel maar zou het wel fijnvinden
hele fijne dagen ik weet niet als ze daar ook kerst vieren
heel veel liefs van tante rian -
18 December 2011 - 12:15
Tante Willemien:
Ha Rianne ik heb gesmuld van je leuke verslag, zie het weer zo voor me,dat was genieten,soms kan ik me nog zo voor mijn ogen zien waar we stopten, en we weer van het uitzicht genoten,hoewel ik ook nog op de eerste dag dacht, waar ben ik aan begonnen. maar het ging later prima.
groetjes van Poppink -
19 December 2011 - 14:26
Mieke:
Zo ik ben er even voor gaan zitten! Wat een prachtige foto's en leuk verhaal. Ik kan me voor stellen dat je geniet. Liefs Mieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
